Een geluid zegt meer dan duizend woorden

Auditief ingesteld
Vorig jaar volgde ik een korte cursus NLP en kwam ik erachter in welke mate ik auditief ben ingesteld.. In grote! Daarnaast ben ik best wel gezichtsblind (is dat geen woord dan? Ik herken gezichten niet zo snel.. net als auto's. De kleur uiteraard meteen maar het merk)? Maar voor klanken ben ik zeer gevoelig. Zo durf ik te zeggen dat ik stemmen er bijster snel uitpik en kan plaatsen bij iemand. Ik zou het bijna willen bestempelen als superkracht maar bescheiden als ik ben hou ik het bij: mijn auditieve bekwaamheid is sterk ontwikkeld. 
Best tof om even bij stil te staan! Bij mijn lieve vriend heb ik destijds streng geselecteerd op stemgeluid. Hij was (is nog steeds) superleuk; lachoogjes, mooie mond, superlief en grappig bovendien maar wat ABSOLUUT NIET achterwege is gelaten is zijn stemgeluid; warm, diep en rustig. Heerlijk! Hoe kan dat geen box zijn om te “checken” wanneer je je eerste date hebt? In slaap vallen tegen de borst van een man met een monotone nasale kraakstem is toch echt vrijwel onmogelijk. 
Stemmen zijn van fundamenteel belang. Het begint al zodra je uit je moeders buik komt; er wordt geapplaudisseerd zodra de eerste klanken van gehuil klinken. Mega belangrijk! Vervolgens is dat ook zo'n beetje het enige dat je nodig hebt om te communiceren met moeders; ik wil melk is; WEEEEEEH!!!! Of WAAAH!! (En mijn dochter huilde als een schaapje, dat trekt ook zeker de aandacht). Dan je eerste woordje; een mijlpaal! Plaats en datum worden genoteerd. Wederom mega belangrijk! Ik kan hier nog zoveel verder over uitweiden maar probeer het kort te houden; basisschool: contact maken met andere kindjes; je gebruikt je stem, de juf verheft haar stem; oeps je praat te lang door, samen liedjes zingen, verhalen vertellen bij een kampvuur, je kind voorlezen (1 van mijn all time favoriete activiteiten), een speech geven op een bruiloft, je laatste woorden voordat je sterft; je stem maakt het allemaal mogelijk. Als dat niet waardevol is dan weet ik het ook niet meer. 
Mijn eigen fascinerende stemreis 
Gedurende mijn leven is mijn stem meer dan eens het middelpunt geweest van de aandacht. Niet persé een positief punt, zeg ik maar meteen. Ik sta op het punt een zeer persoonlijk ding met jullie te delen dat ik nooit eerder heb gedeeld, bedenk ik me nu. Ga ik het wel doen? Ja! In het kader van; “de mens achter de stem”, ben ik dat bijna verplicht. 
Op de basisschool sprak ik niet. De terugkoppeling die mijn moeder kreeg van de juf: “Uw dochter praat niet. Nooit”. Ik durfde niet. Op de volgende basisschool begon ik te spreken, superzacht en bijna onverstaanbaar, maar ik sprak! Er gebeurde echter iets vreemds; wanneer ik sprak in het openbaar vervormde mijn stem waardoor die vreemd klonk. De meeste kinderen wisten niet dat mijn echte stem anders was (en het kon ze ook geen moer schelen) en wenden aan mijn gekke stem. Ik maakte langzaam contact met andere kindjes en begon steeds vaker te spreken. Het leek erop dat ik toch nog een “normaal” kind was. Fiew! Mijn jeugd verliep verder gemoedelijk maar dit is een klein deel ervan die af en toe nog wel eens vragen oproept. Waarom gebeurde dat..
Eenmaal op de middelbare school vervormde mijn stem niet meer en klonk ik als mezelf. Althans; ik wist toen natuurlijk nog totaal niet wie ik was, wat ik wilde in het leven en hoe ik mijn stem het beste kon gebruiken, maar ik kon ongehinderd spreken en kreeg geen vreemde blikken.. op dat gebied. (Wellicht in een toekomstige blog trek ik een boekwerk open over de ontberingen tijdens de middelbare school, maar voor nu vind ik deze periode voldoende belicht; essentieel, verrijkend maar zoals het een klassieke middelbare school periode betaamt; confronterend en ongemakkelijk). 
Exposure therapie
Zingen deed ik supergraag maar wel alleen stiekem wanneer niemand het hoorde. Tot ik op mijn 18e ging optreden met een musical-klasgenootje bij een open podium en iedereen mij ineens hoorde. Ik ging letterlijk van zelfs nooit horen neuriën naar op het podium You're the one that I want zingen door een microfoon. Het was eigenlijk de perfecte exposure therapy want dit gaf me zoveel energie dat ik het vaker wilde doen. Mijn moeder sloeg stijl achterover van deze ontwikkeling. Ook zij had geen idee dat ik überhaupt op een podium durfde. Hoe dan ook; ik had mijn angst overwonnen en wilde blijven zingen voor publiek. In een stuk kleinere stapjes dan deze eerste grote stap, verscheen ik geleidelijk op de voorgrond met mijn stem. Ik zong met een vriend mee wanneer hij gitaar speelde, zette liedjes in bij after-party-kampvuren en begeleidde mezelf op de piano in de woonkamer. 
Inmiddels, vele logopedie sessies en zanglessen verder, ben ik uit veel van mijn schulpjes gekropen en verblijdt de wereld dagelijks met mijn gebabbel, geneurie, gekwetter, verhalen en regelmatig ook hele liederen. Optreden vind ik fantastisch. Deze vorm van zingen is tot op de dag van vandaag elke keer weer een vreemde combinatie van zenuwen in je tenen tot in je tollende hoofdje met een onovertroffen gevoel van vervulling. Maar genoeg over mij...
Klanken in jouw bestaan
Klanken kunnen emoties losmaken in de mens. Dat weten we allemaal maar ik daag je uit om eens na te denken over de manier waarop geluid een rol speelt of heeft gespeeld in je leven. Denk aan het snikje van je eerst geborene, het liedje op de bruiloft van je zus, de schelle stem van die ene basisschooljuf of de warme stem die je elke avond zachtjes welterusten zei voordat je ging slapen. Of een mateloos irritante stem in een reclame? De kwetsbare manier waarop dat ene nummer wordt gezongen? De aanstekelijke schaterlach van je collega? Het kan GROOTS zijn maar ook klein. Laat je het mij weten op mijn Instagram? Vind ik superleuk om te lezen!